Поэзия
-
Алена Стэльмах. Гульня слоў, ці слова – не гульня
Слова, нібыта пушынка, Ці нават як вольны вецер...
-
Елена Стельмах. Птица счастья
Надо мною птица низко пролетела, Люди не заметили, им какое дело? Крыльями взмахнула — счастье приземлилось, На моей ладошеньке все оно вместилось. Хрупкое, лучистое, трепетное, нежное — В дождь, в мороз ждала его, верила в надежду я. Замерла не смея и пошевелиться. Милое, родное, дай хоть подивиться! Как нам быть с тобою, счастье-незадача? На беду иль радость мне эта удача? От любви сияю — опьянила встреча, Кто-то тихо-тихо трогает за плечи… Надо мною птица низко пролетела, Люди пусть судачат, мне какое дело!
-
СтихИЯ
Важность Слишком высокую цену знала, Расфуфыренной дамой сияла, Мнила себя большой недотрогой — Куча снега посреди дороги. Всех в умении жить поучала, Пока мокрым асфальтом не стала… Так получается… Мои стихи ломятся в гости, Без спросу, нагло, без ключей, Гремят, стучат средь поздней ночи — Впускайте! Требуют — скорей! Дрожу, бледнею – тише, тише! Чернила где? Хватаю, мажу… Соседи, не дай Бог, услышат. Постойте, все сейчас улажу. Гостям не прошенным не спиться, Их ложе – белые страницы. Они к поэту — спать ложиться, Его рукой словами свиться. Ночной погром – творцу отрада! За стол, друзья, ура — веселью! Родимым вам безмерно рада! В моем блокноте – новоселье! Паздаравеў… Тапчу…
-
Беларуссю зачараваны
Творчы праект — фотаальбом Уладзіслава Цыдзіка «Беларуссю зачараваны» з вершамі Алены Стэльмах Краіна спіць пад мірным небам, Дзе мар бясконцасць, пахне хлебам… І толькі б’ецца, не можа спыніцца Агністае сэрца роднай сталіцы. У гэты звышімклівы век Не стань бяздушнаю машынай, Зірні на дзіўны Божы свет Блакітнымі вясны вачыма. Усім, каго верна кахаю, Ты стала найшчыраю верай… Радзіме навек прысягаю Галінкай антонаўкі белай. Сюды ляцеў здалёк, з-за мора, Стараўся шлях дамоў трымаць. Каб поплаў свой шчаслівым скора, Крыламі белымі абняць. Пра пачуцці, што сэрца напаўняюць, Гаварыў бы любай да рання. Ды, на шчасце, смеласць большую маюць Вартавыя майго кахання. Прасцягі Пана Перуна – З зямлі да небакрая. Ён вусы круціць не…
-
Каліны куст
З цыкла «Навасадскае» Каліны куст Абнямоглая восень гучна плача, Не жывецца — сум тужлівы, нястача. Спадыняй слыла, цвіла каралеўнай — Наваражылі вятры пераменаў. Туманоў панурых процьма кладзецца, Хмар мутных грудатых зграя віецца, Расшматалі ўтшчэнт касу залатую, Утапталі ў брудзь красу незямную. Ворашна, золка і ў лесе, і ў полі, Ні крыку, ні смеху – глуш у ваколлі. Надзеі сыйшлі, бы ў блудзе авечкі, Шукай, і ці знойдзеш нават са свечкай? Увысі аб развітальнай навіне — Маркотна курлыкне клін жураўліны. Дзень, хоць і порткі высока падрэзаў, Не той, што ўлетку, скакун ды гарэза. Томна на сэрцы, ламата ва ўсім целе, Мары, і тыя, увырай зляцелі. Яблык падгнілы ледзьве трымаецца, Восень горкай…
-
Ляжу ля коміна на печы…
Надыходзіць самая самотная пара года - глыбокая восень. Але і ў заміранні жыцця, ёсць вялікі сэнс. Час задумацца, ацаніць пройдзенае, у марах вярнуцца ў дзяцінства, адкуль ідуць вытокі існасці чалавека... Пра адвечныя каштоўнасці - новаспечаны верш