Беларуссю зачараваны
Творчы праект — фотаальбом Уладзіслава Цыдзіка «Беларуссю зачараваны» з вершамі Алены Стэльмах
Краіна спіць пад мірным небам,
Дзе мар бясконцасць, пахне хлебам…
І толькі б’ецца, не можа спыніцца
Агністае сэрца роднай сталіцы.
У гэты звышімклівы век
Не стань бяздушнаю машынай,
Зірні на дзіўны Божы свет
Блакітнымі вясны вачыма.
Усім, каго верна кахаю,
Ты стала найшчыраю верай…
Радзіме навек прысягаю
Галінкай антонаўкі белай.
Сюды ляцеў здалёк, з-за мора,
Стараўся шлях дамоў трымаць.
Каб поплаў свой шчаслівым скора,
Крыламі белымі абняць.
Пра пачуцці, што сэрца напаўняюць,
Гаварыў бы любай да рання.
Ды, на шчасце, смеласць большую маюць
Вартавыя майго кахання. Прасцягі Пана Перуна –
З зямлі да небакрая.
Ён вусы круціць не здарма –
Уладанні аглядае.
Будет всё, как всегда в этот раз:
Время – деток летать научить,
И родительским будет наказ—
Лебединую верность хранить.
І там, дзе ў лесе ёсць прарэха,
І недзе ў самым гушчары,
Блукае стомленнае рэха,
З тае ваеннае пары…Днём – дацягнуцца б да сонца!
Уноч – дакрануцца б да зор!
Пошук нястомны бясконца,
Жыцця каляровы ўзор.Нараджаюцца мары, надзеі –
Спадарожнікі дня, адкрыцця,
Каб шчаслівымі сталі падзеі
На шырокай дарозе жыцця.
Каб аратаму неба спрыяла,
Каб зярняты ракою плылі,
І каб хлеба Радзіме ставала —
Белакрылыя мары зямлі.
Дзе путнік той, што біў дарогу
Па змгланай снежнай цаліне?
Ці зваў каго ён на падмогу?
Ці верыў – шчасце не міне.
За песню, пах духмянага хлеба,
За мір-згоду шчыра малюся.
Спасылае высокае Неба
Зорны шлях маёй Беларусі!