СтихИЯ — Елена Стельмах

Важность
Слишком высокую цену знала,
Расфуфыренной дамой сияла,
Мнила себя большой недотрогой —
Куча снега посреди дороги.
Всех в умении жить поучала,
Пока мокрым асфальтом не стала…

Так получается…
Мои стихи ломятся в гости,
Без спросу, нагло, без ключей,
Гремят, стучат средь поздней ночи —
Впускайте! Требуют — скорей!

Дрожу, бледнею – тише, тише!
Чернила где? Хватаю, мажу…
Соседи, не дай Бог, услышат.
Постойте, все сейчас улажу.

Гостям не прошенным не спиться,
Их ложе – белые страницы.
Они к поэту — спать ложиться,
Его рукой словами свиться.

Ночной погром – творцу отрада!
За стол, друзья, ура — веселью!
Родимым вам безмерно рада!
В моем блокноте – новоселье!

Паздаравеў…
Тапчу да доктара я ў скрусе,
(Хоць з вамі горам падзялюся).
Жывот раве, спіна ні гнецца,
Рука, як ліпка, уся трасецца.
Гамон, браткі! Бывай жыццё —
Такое маю наслаццё.
Дакторка ў крэсліца ўсадзіла.
Да сэрца трубку прыляпіла.
(Прызнацца б жонцы ў грахах —
Лягчэй было б на небясах).
Ды чую, гэтак стала міла,

Бы ва ўсім целе адпусціла.
Прыняў такую я палёгку,
Нібыта нарадзіўся зноўку.
Дакторка мовіць гэтак строга,
Яна прафесар, як ад Бога.
Хвароба ваша нам вядома —
Гэрэлка шкодзіць: усе сімптомы.
Зрабіла не міргнуўшы ў вочы
Укол балючы, што ёсць моцы.
Ды кажа: будзе йшчэ цяжэй,
Цярпіце, спусцімся ніжэй.
Агледзіла трубой усе дзіркі —
пячонку, сялязёнку, ныркі.
Малю, зрабіце мне прышчэпку,
Пазбаўце гадаснай прыслепкі.
Вужакай чэпіцца яна,
Што паратунку мне няма.
Дакторка вынесла прысуд,
Як пракурор звяршыла суд—
Самому з зеллем завязаць,
Усяму свету даказаць:
Мацней за лекі — толькі воля,
У рот не браць атруты болей.