Людмила Круглик, г. Дзержинск. «Шагнула в мир в двадцатом веке»… «Жизнь повторяется в стихах»

                                              Паважаныя сябры, рада сустрэчы з вамі!
Крыху пра сябе. Творчасцю займаюся з дзяцінства. Больш сур’ёзна — з 1992 года.
Маю чатыры асабістыя паэтычныя зборнікі («Мелодия души» 2009 г., «Осенняя рапсодия» 2013 г., «Аромат фиалки» 2014 г., «Знічкі лістапада» 2015 г.). Дванаццаць зборнікаў выйшла ў сааўтарстве. Хвалюць многія тэмы, пішу на рускай і беларускай мовах. Спрабую выкарыстоўваць розныя формы вершаскладання.

 Моя жизнь

Шагнула в мир в двадцатом веке,
Когда последствия войны
Глядели костылём калеки
И миной на полях весны.
Старинный Несвиж, где озёра
И замок на крутой горе,
Где парк, веков хранящий взоры, –
Там призрак бродит на заре.
Поколесила я по свету,
Встречала недругов, друзей,
Брала подсказки и советы
Из доброй мудрости людей.
Плеяду мыслей понемногу
Я научилась рифмовать,
А полосатая дорога
Учила верить и мечтать.
Судьба ласкала, больно била,
Стихи мне помогали жить,
Порой душе давали силы
Достойным человеком быть.
Гляжу на мир глазами неба,
Лесов, речушек и полей,
Где васильки и запах хлеба
И белый пух у тополей.
Люблю страну свою родную,
Преданья давней старины,
Рассвет и осень золотую,
И нежность звёздной тишины.
Судьба, надежда, вера, счастье
И мир, который так люблю!
Года вернуть не в нашей власти
В стихах их вновь я повторю.

Людміла Уладзіміраўна Круглік,

член Саюза пісьменнікаў Беларусі.

Дуб і сасна

На шляху ад Нясвіжа да Мінску
Ёсць прыгожы пагорак лясны,
Як юнак да каханае, блізка
Прытуляўся там дуб да сасны.

Ён магутнай сваёй галавою
Засланяў у спякотныя дні,
Зберагала імглістая хвоя
Ад марозу яго карані.

Не мінаў таго месца ніводны,
Прыпыняўся і крочыў туды,
Дзе красою здзіўляў цуд прыродны
Чалавека. Міналі гады…
Ды здараецца рознае ў свеце –
Лёс у дрэў, як у добрых людзей.
Пазайздросціў іх шчасцейку вецер
І прынёс на плячах сухавей.

Захварэў без вады дуб магутны,
Адарваўся апошні лісток…
Паміраў ад хваробы марудна,
І, нарэшце, вясною засох.

І ад думак цяжкіх, адзіноты
Асыпала хваінкі сасна.
І не радаваў дожджык вільготны,
Што дарыла ёй шчодра вясна.

Так шкада таго цуда прыроды,
Што не змог зберагчы чалавек.
Дрэўцам болей увагі, пяшчоты –
Пражывуць на зямлі доўгі век.

Душа

Душа — таямнічы прытулак,
Дзе мноства пачуццяў жывых,
Знайшлі зацішны завулак
Ад позікаў прагных люцкіх.

Жывуць там самота і шчасце,
І радасць з слязою ўдваіх.
Раз пораз прарвецца ў нянасце
Балючы, нястрыманы крык.

Уражанням знойдзецца месца
Заўсёды ў прытулачку тым.
І восень трывожыць мне сэрца,
І казка чароўная зім.

Вясна і дзівоснае лета,
І сінь невялічкай ракі
Блукаюць у думках паэта
І вось ужо верша радкі.

Звезда

Когда вспыхнет на небе звезда,
Миру, известив начало жизни,
Побегут за нею вслед года
С самого рождения до тризны.

По дороге светлой и большой,
Под чудесным синим небосводом,
Веря в счастье сердцем и душой,
Постигая таинство природы.

В сентябре взошла моя звезда,
Чтобы рядышком идти по свету…
И, когда встречалась вдруг беда,
Я её лучом была согрета.

Торопило время мою жизнь,
И она уже не так горела,
И всё чаще посещала мысль –
Много ли в дороге преуспела?

На вопросы отвечать боюсь,
Думаю, дела рассудят люди.
Завтра отсчитают годы грусть,
А потом? Потом… Да будь, что будет.