-
Людмила Круглик, г. Дзержинск. «Шагнула в мир в двадцатом веке»… «Жизнь повторяется в стихах»
Паважаныя сябры, рада сустрэчы з вамі! Крыху пра сябе. Творчасцю займаюся з дзяцінства. Больш сур’ёзна — з 1992 года. Маю чатыры асабістыя паэтычныя зборнікі («Мелодия души» 2009 г., «Осенняя рапсодия» 2013 г., «Аромат фиалки» 2014 г., «Знічкі лістапада» 2015 г.). Дванаццаць зборнікаў выйшла ў сааўтарстве. Хвалюць многія тэмы, пішу на рускай і беларускай мовах. Спрабую выкарыстоўваць розныя формы вершаскладання. Моя жизнь Шагнула в мир в двадцатом веке, Когда последствия войны Глядели костылём калеки И миной на полях весны. Старинный Несвиж, где озёра И замок на крутой горе,…
-
Рэгіна Рэўтовіч. Имёны герояў
Гісторыя адлічвае гады, Якія лёс наш у вяках ствараюць, Не зарастаюць памяці сляды, Што людзі ў перамогах пракладаюць. Праз цені, праз нястачу і вайну Пранеслі продкі мір і незалежнасць, Нашчадкам падарылі цішыню, Сяброўства не парушылі бязмежнасць. Спыні свой крок імклівы, пешаход, Ля помніка каўказскаму герою, Спазнай – і карачаеўскі народ За Беларусь узяў у рукі зброю. Ішоў у бой пад свіст смяротных куль, Вёў за сабой братоў сваіх названых. Здзіўляўся вораг люты: “Як, адкуль Сыны Каўказа тут, у партызанах?!” Рэспублік брацкіх годныя сыны, Імёны вашы ўпісаны навечна У гістарычны летапіс вайны, I ў сэрцах нашых памяць будзе вечнай!
-
Людмила Круглик. Дом деревянный…
Все наши корни на этих крылечках, Смотрит из прошлого русская печка...
-
Людміла Круглік. Дажджы каторы дзень
Дажджы, дажджы, каторы дзень. Мо скардзяцца нябёсы… Сабралі ў момант у струмень Свае святыя слёзы. Каб твар зямлі да чысціні Адмыць расой-вадою, Каб ён парос у час вясны Травою маладою. Ды гэта потым, а цяпер Зімы чакаюць людзі… Завые вецер, нібы звер З завеяй танчыць будзе. Дажджы, дажджы, каторы дзень Ільюць святыя слёзы… І шэрай хмары змрочны цень Бывай, сяброўка-восень. Людміла Круглік
-
Людміла Круглік. Прызнанне
Ціхі бераг і возера блізка, Промні сонца на сіняй вадзе, І вярба нахілілася нізка… Я гукаю юнацтва: “Ты дзе?” Жоўты ліст, як вандроўнік, у плыні Мые шчодра пылінкі гадоў, Дзе сцяжынкі жыцця, успаміны, І шляхі між агнёў гарадоў. Хвалі зносяць лісточак зжаўцелы, Ён далёка, маленькі такі… Азірнуцца назад не паспела, Час схаваўся ў завулках глухіх. Мне так лёгка, няма нават стомы… Восень кружыць мінулыя дні. Бераг родны і сення я дома, Дзе азёры – жыцця карані.
-
Елена Стельмах. Птица счастья
Надо мною птица низко пролетела, Люди не заметили, им какое дело? Крыльями взмахнула — счастье приземлилось, На моей ладошеньке все оно вместилось. Хрупкое, лучистое, трепетное, нежное — В дождь, в мороз ждала его, верила в надежду я. Замерла не смея и пошевелиться. Милое, родное, дай хоть подивиться! Как нам быть с тобою, счастье-незадача? На беду иль радость мне эта удача? От любви сияю — опьянила встреча, Кто-то тихо-тихо трогает за плечи… Надо мною птица низко пролетела, Люди пусть судачат, мне какое дело!