Людмила Круглик: «Чернобыль, не заживающая рана на сердце моего народа». Стихи

Боль

З першым промнем пасвятлеў Усход,

Паказаўшы шчаку ў румянах.

Вуліц шум, мітусіцца народ –

Красавік пачынае ранак.

 

А тады і не ведаў ніхто,

Што бяда падступіла блізка.

Віхар стронцыю зняў паліто,

Перакрэсліўшы лёсы рыскай.

 

Дзень спякотны і вецер сціх,

У дварах з матулямі дзеці…

І шпіталь. Ён да болю прывык –

Хлопчык з подыхам блізкай смерці.

 

Па даросламу вочы глядзяць

У блакіт далёкіх нябёсаў.

Ён не можа ўжо з ложку ўставаць –

Лейкімія – гэта сур’ёзна.

 

Сем гадоў, як пачаў жыццё –

На зыход імкнуцца дзянёчкі…

Я малю: “Адпусці, забыццё,

Не гасі блакітныя вочкі.”

 

Думкі знікнуць нячутна ў начы…

А на ложках шпітальнай палаты

Стогнуць дзеці, зусім малышы,

Што чарнобыльскім пылам распяты.

 

Красавік, цёпла так, як тады,

На зямлю апусціўся вечар…

Зоркай гаснуць у небе гады…

Ды палаюць Чарнобыля свечы.

 

Што мы можам з табой, чалавек?

Падтрымаць сваім спачуваннем,

Каб на момант радасны смех

Засланіў іх жыццё ад растання.

 

 Тридцать лет…

Тридцать лет  трагической весны,

Где земля горела и стонала.

Тридцать лет, где взрывом без войны,

Судьбы смертною волной распяло.

 

Сколько смелых полегло тогда:

Ликвидаторов,  бойцов, пожарных.

До сих пор ещё живёт беда

В испарениях земли угарных.

 

Лейкемия косит всех подряд ,

Не щадит ни взрослых, ни ребёнка.

И растут кресты за рядом ряд,

Ударяя жалобно и звонко.

 

В Хойниках сегодня тишина,

Хоть природа набирает силу,

Тихо слёзы льёт опять весна,

Умывая с горечью могилы.