-
Лаўрэат Дзяржаўнай прэміі Рэспублікі Беларусь Мікола Мятліцкі: «У лясы, пасаджаныя намі, як у памяць можна ўвайсці”
Сам-насам з паэтам Знакаміты паэт Мікола Мятліцкі нарадзіўся ў вёсцы Бабчын Хойніцкага раёна. На кмечанай атамам радзіме шумяць яго бары. У абарону ўсяго жывога на зямлі гучаць пранікнёныя радкі паэта. Ведаючы, які Мікола Міхайлавіч цікавы субяседнік, даўно хацела з ім пагутарыць. А той сказаў, як адрэзаў: “Прыйдзе вясна – вось тады і пабалакаем”. Хацелася бегчы ласінымі сцежкамі… – Што асабліва запомнілася Вам з дзяцінства? – Я вырас у краі, дзе не чалавек ішоў у прыроду, а яна сама гарнулася да яго. Гэта Палессе тых часоў, калі яно яшчэ не ведала меліярацыі, і балота падступала да самых хат. Што такое дрыгва, твань, ведаю па ўласнай вуліцы. Усё наша маленства бабулі толькі…
-
Александр Радченко: «Сказки любят и взрослые, только не торопятся в этом признаться»
Значительную часть своей жизни провел в лесу. Он – лесоустроитель. К лесу относится с любовью, трепетно. И поныне верит, что там все, как в настоящей сказке. Если бы не лес, где бы жили Баба Яга, Лесовик и вся прочая сказочная братия?
-
Беларускі лес – асаблівая крыніца для творчасці
У гэтым перакананы Анатоль Зэкаў і Алена Стэльмах. Двух творцаў аб'ядноўвае тое, што кожны з іх працяглы час рэдагаваў "Белорусскую лесную газету". Лес ў іх жыцці застаўся нязменным сябрам. Толькі зараз свае пачуцці да яго аўтары выказваюць мастацкім словам.
-
Новогодние встречи с писателем Еленой Стельмах
Елена Стельмах открыла серию новогодних встреч с экскурса в лес военного времени. В гимназии г. Дзержинска ее помощниками на лесных дорогах подвига стали любознательные пятиклассники.
-
Писатель Елена Стельмах провела ряд встреч с читателями в библиотеках Минска
Елена Стельмах рассказывает о том времени, когда лес стал спасителем для людей. Как зимой, в лютый мороз, он давал приют, кормил и спасал от врага. Немцы остерегались, даже откровенно боялись белорусской пущи...
-
Урывак з новай казкі Алены Стэльмах «Рыпучае дрэва»
Было гэта даўным-даўно. А можа, і зараз дзе такое дзеецца? Лес жа ёсць? Ёсць. Палясоўшчык лес сцеражэ? Сцеражэ. А вось дрэвы чаму рыпяць, не ўсе ведаюць. *** Род Янкі Жывіцы гэтак жа моцна стаяў на зямлі, як дрэва, што пусціла глыбокія карані. Да шумлівага спагадлівага лесу душой прыкіпелі прашчуры яшчэ з сівой даўніны, калі пушчы першабытна-свабодныя падпіралі нябёсы вастраверхімі вершалінамі. А дзівоснага звяр’я ды птахаў усялякіх у былінных лясных нетрах вадзілася незлічона. Так спрадвеку павялося: стройныпарадак у лесе трымаўся на зацятых абярэжніках Жывіцах, шчыравалі яны там з любоўю, з пяшчотай. Нездарма нораўны дзед Лясун, той, што ў сярэдзіне недаступнай пушчы на бярозе-векавусе знайшаў сабе прытулак, не цураўся сяброўства з палясоўшчыкамі.…