-
Людміла Круглік. Навасадская крыніца
Калісьці на нашай зямлі Цудоўныя кветкі цвілі. Жыццё між такой прыгажосці Цякло без спрэчак і злосці. Там дрэвы раслі да нябёс, Іх люты не кранаў мароз. Кажуць, аднак у народзе “За шчасцейкам гора ходзіць. ” Ляцелі ў імгненнях гады… Не марыў ніхто, што сюды Загляне паўночны вецер – Зямлі прыгажосць прыкмеціць. Забыліся ўсе праз дзень Пра змрочны, халодны цень… А вецер у край паўночны Да Зімніка шпарка крочыў… Данёс пра звяроў і людзей, І Зімнік у шлях хутчэй Сваіх выпраўляе коней, Каб прыгажосці болей Не ведала маці-зямля. І леднік сышоў спакваля. І вось у змрочнай цішы Замест раслін – ледзяшы. Ды маці-зямля не драмала, У нетрах дзіця гадавала. І цуд.…
-
Людміла Круглік. Крынічка
Дзе мінулых гадоў сустрэчы Камяні зберагаюць заўжды, Падстаўляе гара свае плечы Кроплям чыстай крынічнай вады. А яны з асалодай вялікай Звонкім спевам чаруюць яе. Там губляе ў золоце блікаў Сонца з радасцю промні свае. А крынічка без суму і гора – Па каменням у хвалі ракі, Каб заўжды зелянелі прасторы, І жыццё зберагала вякі. Падыйду да сцюдзёнай крыніцы Па сцяжынцы, дзе продкі ішлі. Каб яе чысцінёй наталіцца, Што жыве ў нетрах маці-зямлі.
-
Елена Стельмах. Птица счастья
Надо мною птица низко пролетела, Люди не заметили, им какое дело? Крыльями взмахнула — счастье приземлилось, На моей ладошеньке все оно вместилось. Хрупкое, лучистое, трепетное, нежное — В дождь, в мороз ждала его, верила в надежду я. Замерла не смея и пошевелиться. Милое, родное, дай хоть подивиться! Как нам быть с тобою, счастье-незадача? На беду иль радость мне эта удача? От любви сияю — опьянила встреча, Кто-то тихо-тихо трогает за плечи… Надо мною птица низко пролетела, Люди пусть судачат, мне какое дело!
-
СтихИЯ
Важность Слишком высокую цену знала, Расфуфыренной дамой сияла, Мнила себя большой недотрогой — Куча снега посреди дороги. Всех в умении жить поучала, Пока мокрым асфальтом не стала… Так получается… Мои стихи ломятся в гости, Без спросу, нагло, без ключей, Гремят, стучат средь поздней ночи — Впускайте! Требуют — скорей! Дрожу, бледнею – тише, тише! Чернила где? Хватаю, мажу… Соседи, не дай Бог, услышат. Постойте, все сейчас улажу. Гостям не прошенным не спиться, Их ложе – белые страницы. Они к поэту — спать ложиться, Его рукой словами свиться. Ночной погром – творцу отрада! За стол, друзья, ура — веселью! Родимым вам безмерно рада! В моем блокноте – новоселье! Паздаравеў… Тапчу…
-
Регіна Рэўтовіч, г. Дзяржынск. Вечнае свята пяшчоты
Вечнае свята пяшчоты Зноў з успамінаў плыве Вэлюм вясновае цноты, Сэрца спявае – жыве Вечнае свята пяшчоты. Мне б дакрануцца душой Да незваротных імгненняў, Ды за далёкай імжой Любай пары летуценне. Одум з былога прынёс Водгалас светлай самоты… Вецер з галіначак строс Лёгкай мелодыі ноты… Не шкада Узмах буслінага крыла І жаўрука срэбрагалоссе Малюе ў думках зноў рука, Малюе золата калосся, Блакіт ільну, адхон, палын, Праз жыта вузкую сцяжынку, І над рачулкай рэтра-млын, Дзе так даўно, яшчэ дзяўчынкай, Глядзець любіла на ваду І слухаць булькат апантаны… Нібы праз жыта зноў іду У час, жыццём рэдагаваны. Але былога не шкада – Яно жыве! Яно не знікла! – Як па каменьчыках вада…
-
Людмила Круглик, г. Дзержинск. Таинства души
Дуб і сасна На шляху ад Нясвіжа да Мінску Ёсць прыгожы пагорак лясны, Як юнак да каханае, блізка Прытуляўся там дуб да сасны. Ён магутнай сваёй галавою Засланяў у спякотныя дні, Зберагала імглістая хвоя Ад марозу яго карані. Не мінаў таго месца ніводны, Прыпыняўся і крочыў туды, Дзе красою здзіўляў цуд прыродны Чалавека. Міналі гады… Ды здараецца рознае ў свеце – Лёс у дрэў, як у добрых людзей. Пазайздросціў іх шчасцейку вецер І прынёс на плячах сухавей. Захварэў без вады дуб магутны, Адарваўся апошні лісток… Паміраў ад хваробы марудна, І, нарэшце, вясною засох. І ад думак цяжкіх, адзіноты Асыпала хваінкі сасна. І не радаваў дожджык вільготны, Што дарыла ёй шчодра…